چکیده:

 سحر و جادو در تاریخ بشر قدمتی دیرینه دارد به‌طوری که در برخی دوران‌ها چنان رواج داشته است که بسیاری از مردم، حتی پیامبران الهی را به گواهی آیات، ساحر می‌پنداشتند. سحر در لغت به معنى هر کاری یا چیزى است که مأخذ آن مخفى و پنهان باشد، ولى در عرف عام غالباً به همان کارهاى خارق‌العاده‏اى می‌گویند که با استفاده از وسایل مختلف انجام می‌‏شود. سحر امری آموختنى است و منشأ آن ابلیس است، لذا کسانی که از سحر استفاده می‌کنند، با شیاطین در ارتباط هستند. با توجّه به تصریح خداوند در آیات قرآن در باب مسئله‌ی سحر، می‌توان به این نتیجه رسید که برخی از شعبه‌های سحر از امور واقعی است، ولی اسلام، رفتن به سوی این امور و استفاده از آن را به شدت نهی می‌کند. در نتیجه دین یهود هم همانند اسلام سحر و جادو را نهی کرده است؛ اما بعد از تحریف تورات به دست عالمان یهودی، اعتقاد به سحر و جادو نیز دستخوش تغییر و با عرفان کابالا آمیخته شده و به عنوان ابزاری فریب‌کارانه برای رسیدن به هدف‌های شیطانی مورد استفاده قرار گرفته است، البته یادگیری سحر به‌طور کل حرام نیست و در برخی موارد جایز است و مردان خاص خود را می‌طلبد؛ زیرا در غیر این صورت آثار مخرب فردی و اجتماعی یا حتی خانوادگی به بار می‌آورد. پژوهش حاضر به بررسی تطبیقی سحر و جادو از منظر قرآن و عهد عتیق می‌پردازد.

نوشتن دیدگاه