چکیده
زیارت بخش مهمی از فعالیتهای مربوط به گردشگری مذهبی را دربر میگیرد. پژوهش حاضر، با اتخاذرویکرد کیفی به توصیف چگونگی معنایابی زنان در گردشگری مذهبی می پردازد، در چارچوب مفهومی نگاهی به گردشگری وجودی کوهن انداخته شدهاست؛ از روش مردمنگاری برای اجرای عملیات تحقیق استفاده شد. تکنیک گردآوری دادهها مشاهده مشارکتی و مصاحبههای نیمه ساختیافته بود ومشارکتکنندگان با نمونهگیری هدفمند انتحاب و یافتهها از طریق تحلیل موضوعی تحلیل شدهاند، جامعۀ مطالعه شده گردشگران زن بقاع متبرکه شهر شیراز بودند که از طریق مصاحبه عمیق با 30نفر، داده ها جمعآوری شد. یافتهها حاکی از این میباشند که سفر زیارتی علاوه بر اینکه سفری بیرونی است، میتواند سفری درونی باشد و موجب برقراری تعاملات فردی، میان فردی و فرا مادی و اتصال ونزدیکی فیزیکی و قلبی در فضایی مملؤ از عاطفه دینی و فارغ از هرگونه تعلق و روزمرگی گردد که در نهایت منجر به معنا یابی وجستجوی خود حقیقی میگردد.زیارت بیان کننده جستجوی‌ای روحانی ـ وجودی به سوی نیرویی ماورایی است؛ بنابراین به زائر کمک می‌کند که به چشم‌اندازی درونی دست پیدا کند وبه سفری فراتر از زمان ومکان برود.درواقع چنین سفری برای زنان فرصتی مغتنم است که ا زکارهای روزمره جداشوندوبه کنکاشی عمیق بپردازدتاگمشده های درونی خودرابیابند.
کلیدواژه‌ها: معنایابی؛ گردشگری مذهبی؛ مردم نگاری؛ تحلیل تماتیک
