چکیده:
قرآن مجيد خداشناسى يهود را در كنار ديگر تعاليم، متون مقدس و شخصيت‌هاى اين دين، مطرح كرده و درباره آن داورى كرده است. با اينكه قرآن اصل خداشناسى يهودى را مورد تاييد قرار داده است، اما در عين حال امورى را در اين باره به يهوديان نسبت داده و آنان را مورد مؤاخذه قرار داده است. قرآن مجيد به يهود نسبت مي‌دهد كه عزير را پسر خدا خوانده‌اند، عالمانشان را رب خود گرفته‌اند، خود را فرزند خدا دانسته‌اند، خدا را فقير و خود را غني خوانده‌اند، و به خدا نسبت بُخل داده‌اند. برخي اين پرسش را مطرح مي‌كنند كه يهوديان در كجا به چنين چيزى قائل بوده‌اند. آنان بر اين باورند كه اين موارد، يا برخي از آنها را نمي‌توان در متون موجود يهودي يافت. اين نوشتار در پى آن است كه با بررسي موارد مطرح‌شده در قرآن، به اين پرسش پاسخ دهد، كه آيا موارد فوق به گونه‌اي است كه بايد حتماً در متون يهودي ردپايي از آنها پيدا كرد و اگر اين‌گونه است آيا در اين متون وجود دارد؟
