چکيده:
امامت محوری ترين جايگاه را در منظومه اعتقادي شيعه امامي دارد. نوع تعيين و نصب امام نيز در اين مكتب با ديگر مكتب هاي اسلامي متفاوت است. اماميان از همان ابتدا به دليل آنكه مقام امامت را امتداد مقام نبوت مي دانستند، معتقد بودند امامت اميرالمومنين علي(عليه السلام)نه به دليل فضائل بي شمار او نسبت به ساير صحابه و نه به دليل انتخاب مسلمانان، بلكه بر اساس تعيين و معرفي رسول خدا(صلي الله عليه و آله) بوده است. اين رويكرد در لسان علمي انديشمندان امامي با تئوري (نص) تبيين شد. آنان در بحث امامت عامه (مقام ثبوت) بر آن شدند كه نص، طريق انحصاري تعيين امام است؛ از اين رو، در صدد ابطال راه هاي ديگر برآمدند، و در بحث امامت خاصه (مقام اثبات)، امامت اميرالمومنين علي (عليه السلام)را هم با نصوص جلي، هم با نصوص خفی و هم با نص فعلی (اظهار معجزه) اثبات كردند. مقاله پيش رو (تئوري نص) اماميان را با روي آورد توصيفي _ تحليلي بررسيده است.
