چکیده

نویسنده در این مقاله به بررسی یکی از مسائل فقهی مورد اختلاف میان فقهای شیعه و اهل سنت پرداخته است. به فتوای فقیهان شیعه، انسان مسافر می‌بایست از گرفتن روزه در سفر خودداری کند، اما بیشتر فقهای اهل سنت بر این باورند که مسافر در گرفتن و نگرفتن روزه مخیر است. نویسنده بعد از نقل آرا، به بررسی آیات قرآن در این زمینه می‌پردازد و به این نتیجه می‌رسد که قرآن کریم - چنانچه برخی از مفسران اهل سنت نیز اذعان کرده‌اند - به صراحت رأی فقیهان شیعه را تایید می‌کند. او در این میان به نقد سخنان برخی از فقها و مفسران اهل سنت در تطبیق آیات قرآن بر رأی فقهی پیشوایان مذهبشان پرداخته است. سپس بعد از نقل روایاتی از اهل‌بیت (ع) در حرمت روزه گرفتن در سفر، روایات متعدد و معتبری از منابع اهل سنت نقل می‌کند که نظر اهل‌بیت (ع) را تأیید می‌کند، آنگاه به بررسی گروه دیگری از روایات اهل سنت می‌پردازد که مورد استناد فقهای آنان در جواز روزه نگرفتن در سفر است و با این توضیح که این‌گونه روایات مربوط به قبل از سال فتح مکه که زمان تشریع حکم حرمت روزه در سفر است و یا اینکه روایات حرمت روزه در سفر به جهت موافقت با قرآن در تعارض با این روایات، رجحان می‌یابند در صدد پاسخ بر می‌آید.

pdf دانلود مقاله روزه نگرفتن در سفر از منظر کتاب و سنت (364 KB)

نوشتن دیدگاه