چکیده:

 بی‌تردید رسائل یک سبک نوشتاری -‌ ارتباطی هستند که در گستره فرهنگ و ادبیات ملت‌ها جایگاه ویژه‌ای دارند. این آثار علاوه بر جنبه‌های اجتماعی و تاریخی که می‌توان برای آن‌ها متصور شد از جنبه‌های ادبی و زبان‌شناسی عصر خود برخوردارند. عصر اموی، عصر شکوفایی ترسل در ادب عربی است. نامه‌های امام حسن (ع) و امام حسین (ع) آمیخته‌ای از صنایع بلاغی، تصویرپردازی‌ها و بینامتنیت‌های قرآنی می‌باشند. امام حسن (ع) 12 نامه دارد که از بین آن‌ها، ‌1‌ نامه در زمان حیات امام علی (ع) و 6 نامه بعد از شهادت پدر تا صلح و 5 نامه بعد از صلح تا شهادتش نگاشته شده است. امام حسین (ع) 18 نامه دارد که از بین آن‌ها، 6 نامه در زمان حیات امام حسن (ع) و معاویه و 12 نامه در زمان یزید نگاشته شده است. این جستار بر آن است نامه‌های امامین (ع) را بعد از ذکر و ترجمه، از لحاظ ساختار بلاغی و بسامدهای سبکی و زبانی مورد تحلیل قرار بدهد.

 کلیدواژه‌ها:امام حسن مجتبی (ع)، امام حسین (ع)، رسائل، ساختار بلاغی، ساختار زبانی.

فصول پایان‌نامه:

این تحقیق در دو فصل ارائه شده است:
فصل اول: «امام حسن (ع)»
* زندگینامه
* رسائل امام حسن
فصل دوم: «امام حسین (ع)»
* زندگینامه
* رسائل امام حسین (ع)

* نتیجه‌گیری

* منابع و مآخذ.

نوشتن دیدگاه