چکیده:
امام حسین (ع) از آغاز قیام خویش در مدینه که با بیعت نکردن با یزید بن معاویه شروع شد تا لحظهی شهادت، سعی داشتند تا با ادلّهی مستحکم حقانیت خود و بطلان یزید را آشکار سازند. امام حسین (ع) و اصحاب در احتجاجهای خود از مستحکمترین صور منطقی، یعنی قیاس و از باارزشترین مواد، یعنی؛ آیات قرآن، احادیث پیامبر (ص) و احکام عقلی، برای اثبات مدعای خویش بهره بردهاند و نیز منابع استدلالهای اهلبیت (ع)، بر قاطعترین منابع یعنی؛ قرآن و سنّت و عقل، بناشده است. موضوع محوری محاجّههای ایشان را میتوان اثبات حقّانیّت و شایستگی امام حسین (ع) بهعنوان جانشین حقیقی رسولالله (ص) و عدم لیاقت یزید برای تصدّی این منصب دانست؛ اما دشمنان اهلبیت (ع) که در مقابل دلایل روشن و قاطع ایشان جوابی نداشتند، با انواع مغالطه (مانند مغالطهی پیشفرض نادرست، توسل به احساسات و ...) از پذیرش حق سرباز میزدند. رهبری قیام از شروع جنبش در مدینه تا شهادت امام حسین (ع) به دست خود حضرت (ع) بوده و این رهبری در محاجّههای با دوستان و دشمنان نیز نمودار است لذا بیشترین محاجّهها در این دوره توسّط خود امام حسین (ع) انجام شده است. امّا با شهادت ایشان، رهبری و امامت به امام سجاد (ع) منتقل شده و محاجه با دشمنان و تنویر افکار عمومی و آشکار ساختن ابعاد، اهداف و حقّانیّت نهضت حسینی و نیز رسوا کردن قاتلان و دشمنان امام حسین (ع) بر عهدهی ایشان است. البتّه حضرت زینب (س) نقش برجستهای در این دوره دارند.
کلیدواژهها:امام حسین (ع)، احتجاج، اصحاب امام حسین (ع)، امام سجاد (ع)، زینب کبری (س).
فصول پایاننامه:
این پژوهش دارای چهار فصل است:
فصل اول: «کلیات و مفاهیم»
* تعریف مسئله
* اهداف
* سؤالات تحقیق
* پیشینه تحقیق
* ضرورت انجام تحقیق
فصل دوم: «بررسی احتجاجهای امام حسین (ع) و اصحاب از مدینه تا شهادت ایشان»
* مناظرات امام حسین (ع) در مدینه
فصل سوم: «بررسی احتجاجهای امام سجاد (ع) و اصحاب، بعد از شهادت امام حسین (ع) تا بازگشت اسرای اهلبیت (ع) به مدینه»
* احتجاجهای اهلبیت (ع) در کوفه بعد از واقعه کربلا
* احتجاج امام سجاد (ع) هنگام بازگشت به مدینه
فصل چهارم: «نتیجهگیری و پیشنهادها»
* نتیجهگیری
* پیشنهادها.