چکیده:

 مصلحت در اندیشه و عمل شیعیان از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. در سیره و رفتار عملی امامان معصوم (ع) نیز عنصر مصلحت و مقتضیات زمان و مکان دور از توجه آنان نبوده است. پس از رحلت نبی اکرم (ص) اختلافات و بدعت‌هایی در دین به وجود آمد که خود منشأ بروز اختلافات دیگری شد. در این میان امام علی (ع) و امامان حسنین (ع)، مصلحت را در اجرای سیره رسول و برخورد با دین‌ستیزان بر هر چیزی حتی حق خود در امر خلافت و حکومت مقدم می‌شمردند. به نظر می‌رسد عنصر مصلحت را ایشان در تمام امور زندگی و در فعالیت‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی از نظر دور نداشته‌اند. این پژوهش با تکیه بر روش توصیفی _ تحلیلی می‌کوشد تا عنصر مصلحت را در سیره سه امام نخست شیعه مورد بررسی و زمینه‌های آن را مورد واکاوی قرار دهد.

نوشتن دیدگاه