چکیده:

 بنی‌امیه نخستین سلسله حکومتی مسلمانان پس از اسلام است که خلافت را بر خلاف آموزه‌های قرآن و سنت رسول‌الله (ص) و خلفای راشدین موروثی کردند. این سلسله از سال 41 هجری قمری به خلافت رسیدند و در سال 132 هجری قمری منقرض شدند. امویان در طول دوران حکومتی خود با بحران‌ها و قیام‌های مهمی مواجه شدند که مشروعیت این خلافت را در نزد مسلمین زیر سؤال برد و نقش مهمی را در تضعیف قدرت این سلسله ایفا کردند. قیام‌هایی مانند حرکت حسین بن علی (ع)، واقعه‌ی حرّه و توابین که رهبران این قیام‌ها از شخصیت‌های بزرگ مسلمین بودند که توسط این دولت سفاک به خاک و خون کشیده شد و سران آن‌ها نیز سر بر تیغ استبداد اموی نهادند. امویان اگرچه در کربلا حسین (ع) و یارانش را در نبردی نابرابر به شهادت رساندند اما شدت عمل آن‌ها در سرکوب این قیام منجر به تنفر عمومی از این خلافت شد به طوری که به زودی قیام‌های مهمی را در رابطه باخونخواهی وی علیه خود مشاهده کردند ازجمله قیام توابین به رهبری صحابی معروف کوفه سلیمان بن صرد خزاعی. این اقدامات بی‌رحمانه و سرکوب شدید شیعه علی (ع)، خصوصاً کشتار بی‌رحمانه نوه‌ی پیامبر و یارانش و سرکوبی شدید مردم مدینه شهر پیامبر و قتل‌عام عده‌ای از صحابیان و پرهیزگاران شهر کوفه در طی قیام توابین منجر به نارضایتی شدیدی در بین توده‌ی مردم خصوصاً شیعه‌ی علی (ع) نسبت به آن‌ها شد به طوری که بعدها ابومسلم خراسانی سردار معروف با نام دعوت عباسی و با حمایت مردم با گرایشات گوناگون و با شعارهایی که رنگ و بوی شیعی داشت به حکومت این سلسله نامشروع پایان داد.

نوشتن دیدگاه