چکیده:

 پس از ظهور اسلام واقعه عاشورا از حیث اثر بخشی مهم‌ترین و تأثیرگذارترین حادثه تلقی می‌شود. اهمیت این رخ داد تاریخی موجب شد که از همان روزهای نخستین پس از حادثه، کسانی نقش گزارشگر را ایفا کنند. به‌مرور مجموعه این گزارش‌ها و روایات صورت مکتوب به خود گرفت؛ و این امر در ادوار مختلف تحت تأثیر شرایط سیاسی و اجتماعی حاکم بر جوامع آن روزگار ادامه یافت. در دوره حکومت صفویان که به‌عنوان دوره حاکمیت تشیع در ایران شناخته می‌شود، تاریخ‌نگاری و مقتل نویسی امام حسین (ع) مورد توجه قرار گرفت و آثار متعددی در این زمینه نگاشته شد. این پژوهش بر آن است، که با روش تاریخی و توصیفی _ تحلیلی به بررسی تصویر نهضت امام حسین (ع) در آثار این دوره بپردازد تا دریابد که گزارش‌های آثار این دوره تا چه اندازه با منابع متقدم سازگاری یا تفاوت دارد. به نظر می‌رسد که اغلب گزارش‌های منعکس شده در آثار این دوره جز چند اثر خاص با منابع متقدم تفاوت چندانی ندارند.

نوشتن دیدگاه