چکیده:
اصلاحطلبى، گرايش معتدلانه ميان حركت «انقلابى» و «محافظهکارانه» است كه در مقام نفى هر يك از دو گرايش اصالت وظيفه و اصالت نتيجه و درصدد جمع ميان آن دو مىباشد، بدين معنا كه توجه به هر يك از آنها نبايد سبب غفلت از ديگرى شود و با ملاحظه نتيجه و مصالح، تكاليف از انعطافپذيرى لازم برخوردار باشند. نويسنده با توجه به سيره نبوى و نحوه نزول تكاليف، معتقد است كه از نگاه اسلامى، سيره اصلاحى رسول اكرم و قرآن و نيز سيره ساير معصومان جمع بين اصالت وظيفه و نتيجه است؛ و اگرچه معصومان به مبارزه قهرآميز و جنگ اقدام مىكردند، اما اصل، چه در محتواى پيام و چه در شيوه اصلاحى آنها، بهكارگيرى كلام و رعايت تدريج در اقدام عملى بوده است ولى چون آنان افراد محافظهکار و بىمسئوليتى نبودند، در شرايط ضرورى و دفاعى دست به شمشير برده و از كشتن و كشته شدن نيز دورى نمیکردند. امام حسين (ع) نيز بهعنوان يك مصلح دينى به دنبال وحدتبخشى بين وظيفه و نتيجه بود كه اين امر با توجه به مطالب ذيل قابلاثبات است: سيره حضرت در امربهمعروف و نهى از منكر كه با محاسبه، تدريج و عقلانيت و قرين به آثار و نتايج صورت میگرفت؛ توجه به عنصر زمان و مكان؛ اقدامات متفاوت و بيانات مختلف از آغاز نهضت تا كربلا. نگاهى كه نويسنده محترم به موضوع دارند، طبعاً نمیتواند نگاه همه كسانى باشد كه به بررسى و تحليل حركت امام حسين (ع) و اساساً موضوع اصلاحطلبى مىپردازند. بااینهمه نگاه ايشان مىتواند موردتوجه و حتى نقد قرار گيرد
pdf دانلود مقاله حرکت اصلاحی امام حسین (ع) و نسبت میان تکلیف و نتیجه (583 KB)